Toν Φεβρουάριο του 2006 είχα μπει στο νοσοκομείο με λοιμώδη μονοπυρήνωση.
Βαρύ περιστατικό από πολλές απόψεις. Στο Λοιμωδών λοιπόν ήμουν στο ίδιο δωμάτιο με μια κοπελίτσα 18 χρονών, την Δέσποινα. Η Δέσποινα μόλις είχε τελειώσει το σχολείο και βρέθηκε κι αυτή τάβλα με όλα αυτά τα ενοχλητικά συμπτώματα που για κανένα 2μηνο σε κρεβατώνουν και για άλλο ένα 4μηνο σε έχουν σε καραντίνα.
Η Δέσποινα ήταν η όαση των ημερών εκείνων. Ένα όμορφο και χαρούμενο παιδί, ζωντανό και τσαχπίνικο που με είχε στα όπα-όπα και το χαιρόταν κιόλας.
Μια μέρα με είδε συννεφιασμένη και μου είπε κάτι που αρχικά με αιφνιδίασε αλλά που δεν θα το ξεχάσω ποτέ όπως φαίνεται.
"Μην χαλιέσαι...Ζήσε τη ζωή σου"
πρώτη σκέψη: Το νιάνιαρο μου πε να ζήσω τη ζωή μου! Άκου! Τι ξέρει αυτό; Γιατί τι ζω; Τη ζωή άλλου; κλπ κλπ
δεύτερη σκέψη: Αχ Δεσποινάκι στα 30 να σε δω τι θα λες.. καλό ακούγεται τώρα...
Της χαμογέλασα, είπε κι αυτή κάτι ακόμα του τύπου "τυχερή, να ήμουν εγώ στη θέση σου" και έκλεισε το θέμα.
Γιάναμε.
Πέρασε καιρός.
Μιλήσαμε 5-6 φορές στο τηλέφωνο, μου έλεγε τα τρελά της όλο γέλιο και νάζι παιδικό και πότε πότε μου έστελνε χαμογελαστά φατσάκια στο κινητό. Μετά χαθήκαμε.
Κάτι θλιμμένες μέρες την σκέφτομαι. Κι αυτήν και το "ζήσε τη ζωή σου". Τελευταία χρειάστηκε να το πω κι εγώ κάπου. Την έχω ακόμα στο κινητό. Δέσποινα Μονοπυρήνωση.
