Τρέχω

 

Έχει δύο μήνες τώρα που ξεκίνησα να τρέχω.

Κυριολεκτικά.

Είναι της μόδας άλλωστε.

Το νέο μαύρο.

Όποτε έχω μια ώρα διαθέσιμη, πηγαίνω στο ρέμα ανάμεσα Πυλαία και Τούμπα.

Και Τρέχω.

Μυρωδιές καθαρές και πρόσωπα ανάκατα.

Γέροι με εμφράγματα, νέοι με ακουστικά, παιδιά με ποδήλατά, κοπέλες με σκυλάκια, νοικοκυρές σε απόγνωση..

Όλοι μοιάζουν να τρέχουν για να ξεφύγουν από κάτι. 

Ίσως είναι μια εύκολη λύση για να ξεφύγεις από τη μιζέρια.

Ίσως σου ξαναφέρνει παιδικές μνήμες.

Ίσως είναι απλά διασκεδαστικό και τζάμπα!

Ποιος ξέρει;

Ποιον τον ενδιαφέρει να μάθει;!

Δεν ξέρω αν η κρίση μας ρίξει στα απλά και βασικά.

Στην τελική όμως αυτά αξίζουν...

 

μου..

Ήταν μικρός. Του έπαιρναν τα παιχνίδια του όμως. Τι και αν ήταν σπασμένα; Τι και αν δεν έπαιζε μαζί τους; Ήταν δικά ΤΟΥ. Τσίριζε,φώναζε,έκλαιγε!

 Το μαθαίνεις νωρίς το μου. Ειδικά όταν είσαι παιδί όλα είναι μου. Και μεγαλώνεις. Και μαθαίνεις ότι εκτός από το μου υπάρχει και το σου..και το του..   

βαθιά μέσα του όμως εύχεται όλα να ήταν μου. Το κτητικό. Το απαιτητικό. Μου. Δικό μου. Εσαεί. 

who can blame you.. 

assorti με τη βροχή

Ένας καθηγητής στο πανεπιστήμιο που μας έκανε ιστορία της τέχνης έλεγε πως "ζούμε για ένα assorti". 
Αυτό πάει γάντι με τη βροχερή μέρα.

Δέσποινα Μονοπυρήνωση

Toν Φεβρουάριο του 2006 είχα μπει στο νοσοκομείο με λοιμώδη μονοπυρήνωση. 

Βαρύ περιστατικό από πολλές απόψεις. Στο Λοιμωδών λοιπόν ήμουν στο ίδιο δωμάτιο με μια κοπελίτσα 18 χρονών, την Δέσποινα. Η Δέσποινα μόλις είχε τελειώσει το σχολείο και βρέθηκε κι αυτή τάβλα με όλα αυτά τα ενοχλητικά συμπτώματα που για κανένα 2μηνο σε κρεβατώνουν και για άλλο ένα 4μηνο σε έχουν σε καραντίνα. 

Η Δέσποινα ήταν η όαση των ημερών εκείνων. Ένα όμορφο και χαρούμενο παιδί, ζωντανό και τσαχπίνικο που με είχε στα όπα-όπα και το χαιρόταν κιόλας. 

Μια μέρα με είδε συννεφιασμένη και μου είπε κάτι που αρχικά με αιφνιδίασε αλλά που δεν θα το ξεχάσω ποτέ όπως φαίνεται. 

"Μην χαλιέσαι...Ζήσε τη ζωή σου" 

πρώτη σκέψη: Το νιάνιαρο μου πε να ζήσω τη ζωή μου! Άκου! Τι ξέρει αυτό; Γιατί τι ζω; Τη ζωή άλλου; κλπ κλπ

δεύτερη σκέψη: Αχ Δεσποινάκι στα 30 να σε δω τι θα λες.. καλό ακούγεται τώρα...

Της χαμογέλασα, είπε κι αυτή κάτι ακόμα του τύπου "τυχερή, να ήμουν εγώ στη θέση σου" και έκλεισε το θέμα.

Γιάναμε. 

Πέρασε καιρός. 

Μιλήσαμε 5-6 φορές στο τηλέφωνο, μου έλεγε τα τρελά της όλο γέλιο και νάζι παιδικό και πότε πότε μου έστελνε χαμογελαστά φατσάκια στο κινητό. Μετά χαθήκαμε.  

Κάτι θλιμμένες μέρες την σκέφτομαι. Κι αυτήν και το "ζήσε τη ζωή σου". 
Τελευταία χρειάστηκε να το πω κι εγώ κάπου.
Την έχω ακόμα στο κινητό. Δέσποινα Μονοπυρήνωση.

γιατί τρέχεις..;

Η ζωή σου χρωματιστή..περασμένη με τα χαρούμενα χρώματα,της ευτυχίας,της χαράς,της άνεσης,της ομορφιάς..βερνικωμένη και γυαλισμένη από όλες τις πλευρές της..

Προσπαθείς να την περιγράψεις..Τα γράφεις σε ένα κομμάτι χαρτί,το κρατάς στην τσέπη σου..κάθε φορά που σε ρωτάνε πως είσαι..; τι κάνεις..; βγάζεις βιαστικά το χαρτί  (βλέπεις,δε θέλεις να ξεχάσεις τίποτα) διαβάζεις ό,τι έχεις γράψει με μεγάλα,καθαρά,γράμματα.. στο τέλος χαμογελάς..χαμογελάς γεμάτος χαρά..ανίκητος..ανεπηρέαστος..χωρίς παρελθόν,μόνο με παρόν και μέλλον..

σε θαυμάζω.. αλήθεια..εσένα,που έχεις μάθει απ’έξω τι είναι ευτυχία,που μπορείς να την προβάλεις σε όποιον σε ρωτάει..που βγαίνεις δυνατός στα μάτια μου κάθε μα κάθε φορά που ενδιαφέρθηκα να μάθω τι κάνεις.. και απομένω να σε κοιτάζω να φεύγεις, στητός,γρήγορα βήματα,βιαστικός όπως πάντα..και ζηλεύω ξανά.. 

 την επόμενη φορά θα σε ρωτήσω γιατί,γιατί τρέχεις;  Και τότε θέλω να σκίσεις το χαρτί,να με κοιτάξεις όπως παλιά,να μου πεις ‘για να γίνω ευτυχισμένος..’ .. τότε και μόνο τότε θα ξέρω την αλήθεια σου.. 

κοιτούσα τις φλόγες κι αυτόν τον αέρα μακριά

Δεν άκουσα Πυξ-Λαξ στα 17 μου.
Δεν άκουσα Παύλο Σιδηρόπουλο στα φοιτητικά μου χρόνια.
Ούτε Αλκίνοο Ιωαννίδη, ούτε Ξύλινα Σπαθιά, ούτε Τρύπες.
Ούτε τα μελοποιημένα του Καββαδία. 
Τα αρνήθηκα επιμελώς. 

Πριν 2-3 χρόνια πήγα να ακούσω τον Παύλο Παυλίδη από περιέργεια. 
Δεν πρέπει να έχω ξαναπεί "θέλω να φύγω" σε συναυλία. 
(Η συναυλία των Puressence δεν μετράει. Εκεί απλά αποκοιμήθηκα.)
Όχι ότι δεν μου αρέσει. Με πνίγει.

Χθες ο Παυλίδης βρήκε την χαραμάδα μου και μπήκε. 
Οδηγώντας δυτικά με θέα πέρα από τον Θερμαϊκό, πετάχτηκε αυτό.


   "κοιτούσα τις φλόγες κι αυτόν τον αέρα μακριά"

αυτό που έβλεπα ήταν ήδη τραγούδι.

Σάββατο απόγευμα..

Ο ήλιος δεν σου πάει. Έπρεπε να είσαι μουντό,συννεφιασμένο..

Ο καφές έπρεπε να είναι ζεστός,γεύση ξηρού καρπού,σοκολάτας..

Ο αέρας έπρεπε να είναι κρύος,πολύ κρύος..

Φωτιά,θα έπρεπε να υπάρχει σε μία γωνία φωτιά..

Ελαφρύ φως,σχεδόν γκρι..

Κάθε Σάββατο απόγευμα,όλες τις εποχές,να ήσουν έτσι..

Κάθε Σάββατο απόγευμα στην πράγα..

Σάββατο απόγευμα κανείς δεν μελαγχολεί.. 

Katie Melua

γενική κατηγορία: female voices 
ειδική κατηγορία: η αγαπημένη μου  
πρόταση: πάτα play

κατάρα..

Μπορεί να μην είσαστε πλέον ούτε φίλοι,μπορεί να μην είσαστε πλέον ούτε εραστές,μπορεί να μην υπάρχει τίποτα να θυμίζει ότι ζήσατε. Όμως αν υπάρχει κάτι που έχει μείνει και ίσως είναι χειρότερο από την απογοήτευση είναι η χρήση σου σαν ..μέτρο σύγκρισης. Το μυαλό,το χιούμορ,η επικοινωνία,το σεξ,η μαγεία. Και κάθε φορά που σε ξαναφέρνει στο μυαλό της η λέξη αξεπέραστος ξεπηδά. Και κάθε φορά που γνωρίζει κάποιον  αναπόφευκτα πέφτει στο τρυπάκι του ‘’δεν είναι καλύτερος..’’

Αυτό είναι το πραγματικό σημάδι που αφήνει κάποιος..

Αν δεν έγινες μέτρο σύγκρισης,πέρασες και δεν ακούμπησες..

δεν μαλώνω..

Δεν μπορώ να προσδιορίσω σε ποιά ηλικία ακριβώς άρχισε να μου συμβαίνει. Αν πρέπει να το τοποθετήσω,κάπου μετά τα 28 άρχισε η αλλαγή,χωρίς κάτι ιδιαίτερο να συμβεί εκείνη την εποχή. Φτάνοντας στα 33 και τυχαία αναλογίστηκα από πότε έχω να μαλώσω. Να λογοφέρω άσχημα. Να νευριάσω πέραν του λογικού. Ψάχνοντας να βρω την αιτία σκέφτηκα πολλά. Μεγάλωσες μου είπα,ωρίμασες! και ετοιμάστηκα να σημαιοστολίσω το μυαλό μου σαν να είχα γιορτή. Κάτι μου έλεγε όμως ότι δεν ήταν αυτό. Βλέποντας άλλους τομείς της ζωής μου η ωριμότητα δεν δέσποζε όπως,τουλάχιστον,την φαντάστηκα. Αναλογίστηκα μήπως όλα μου είχαν έρθει βολικά και δεν είχα λόγο ρε αδερφέ να μαλώσω. Μπα. Τις είχα και εγώ τις δυσκολίες μου όπως όλοι τα τελευταία χρόνια. Αδιαφορία; Ούτε αυτό το σενάριο. Τότε; Τι ήταν αυτό που κράτησε τους παλμούς μου κάτω από 90 πέντε σχεδόν συναπτά έτη.  Τι ήταν αυτό που ‘’έλλειψε’’ και η αδρεναλίνη μου κοιμάται του καλού καιρού στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου!  Η απάντηση που στο τέλος φάνηκε η πιο λογική είναι μία.  Σταμάτησα να διεκδικώ.  Ναι,αυτό είναι.  Σταμάτησα να ζητάω,σταμάτησα να απαιτώ,να ζητιανεύω.  Από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Από δουλειά,από οικογενειακή προσοχή,σταμάτησα να διεκδικώ από φίλους περισσότερα από ότι έδιναν,από έρωτες τα ίδια.  Σε κάθε μου πρόταση,ερώτηση,συζήτηση σταματούσα σε αυτό που έδιναν ως απάντηση. Ναι; Ναι.  Όχι; Όχι.  Λογικό,παράλογο,με δικαιολογία ή χωρίς bring it on hun. Ήθελα προσοχή; στοργή; ανάγκη; τον έρωτα μου να γυρίσει πίσω; έναν ρημαδοκαφέ ένα μεσημέρι;   Μία προσπάθεια. Μία απάντηση. Μετά σιωπή. Τίποτα παραπάνω.

Οι λόγοι ή μάλλον ο λόγος που απέκτησα αυτή την συμπεριφορά είναι απλός.

Μία φράση που μου έμεινε στο μυαλό από μια συζήτηση πριν χρόνια και την ανασύρει το υποσυνείδητο σε κάθε περίπτωση που ταιριάζει. 

‘’οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν κατά βάση από μόνοι τους. Είτε κάνεις τα πάντα για να τους κρατήσεις,είτε κάνεις τα πάντα για να τους διώξεις.’’

 Ανάλογα ταιριάζει και στα θέλω  ‘’οι άνθρωποι κάνουν κατά βάση ό,τι θέλουν..’’  οπότε είτε μάλωνα είτε διεκδικούσα είτε φώναζα είτε γκρίνιαζα είτε χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα θα παρέμενε το ίδιο.

Εκεί έγινε η αλλαγή. Το αποτέλεσμα; Όχι αυτό που περιμένεις να διαβάσεις. Φίλους δεν έχασα. Οικογένειακά προβλήματα δεν έχω. Με τη μητέρα μου π.χ η σχέση μας έγινε καλύτερη. Γκόμενοι;  Καλή καρδιά σε όσους δεν ήθελαν να μείνουν. Συνεργάτες; Κυλάει ήρεμα ο εργασιακός καιρός. Ζω με όλους/διασκεδάζω με όλους/χαίρομαι με όλους/ συμπάσχω με όλους και το αντίστροφο αυτοί με εμένα. Ο καθένας τη ζωή του και όλοι μαζί την κοινή μας ζωή.

Και στα σημαντικά;  Τι έγινε στα σημαντικά;  Μίλησα για διεκδίκηση. Κάτι που είναι ένστικτο. Πάλη. Τα θέλω. Ισχυρά όσο τίποτα. Εκεί απλά συζήτησα. Έπραξα. Και όσα έγιναν με χαροποίησαν..και  όσα δεν έγιναν .. ε,δεν πάθαμε και τίποτα..

 Ακούω αυτό..  και σκέφτομαι .. the day that you stop running is the day that you arrive.. και σκέφτομαι..

Σταμάτησα το ‘’τρέξιμο’’.. 

Danielle - από βρέφος... γιαγιά!

Η ζωή περνάει, ο χρόνος είναι αμίλεικτος, όμως το αντιλαμβάνεσαι, μόνο όταν ανατρέχεις πίσω στον χρόνο και συγκρίνεις το χθες με το σήμερα.

Απο βρέφος... γιαγιά!

Μια εκπληκτική δουλειά από σειρά φωτογραφιών, μέλη μιας φιλικής οικογένειας του καλλιτέχνη, στις οποίες έγινε η απαραίτητη επεξεργασία για να μοιάζουν μεταξύ τους. Στην συνέχεια δόθηκε κίνηση, μπήκαν σε "χρονική σειρά" και ιδού το αποτέλεσμα!

Το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών

Είμαι στην Τρίτη Γυμνασίου. Είναι το 1991, μεσάνυχτα αρχές άνοιξης. Όλοι κοιμούνται εκτός άπω μένα.  Καπνίζω Μαρλμπορο μαλακό στο παράθυρο του πατρικού μου σπιτιού. Μες την γλυκιά ζάλη που σου προκαλεί ο καπνός στα δεκαπέντε, κοιτάζω την τηλεόραση που είναι κολλημένη στο MTV. Τότε είναι που θα ακούσω το καλύτερο τραγούδι έβερ.

Μακράν το Unfinished Sympathy από τους Massive Attack και το CD τους με τίτλο Blue Lines είναι το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών. 11 Φεβρουαρίου 1991 είναι η ημερομηνία που κυκλοφόρησε. Μαύρη ηλεκτρονική τριπ-χοπ σόουλ με τη βελούδινη φωνή της Shara Nelson. Διαμάντι.

I know that i've been mad in love before
And how it could be with you
Really hurt me baby, really hurt me baby
How can have a day without a night
You're the book that i have opened
And now i've got to know much more
The curiousness of your potential kiss (?)
Has got my mind and body aching
Really hurt me baby, really hurt me baby
How can you have a day without a night
You're the book that i have opened
And now i've got to know much more
Like a soul without a mind
In a body without a heart
I'm missing every part