γιατί τρέχεις..;

Η ζωή σου χρωματιστή..περασμένη με τα χαρούμενα χρώματα,της ευτυχίας,της χαράς,της άνεσης,της ομορφιάς..βερνικωμένη και γυαλισμένη από όλες τις πλευρές της..

Προσπαθείς να την περιγράψεις..Τα γράφεις σε ένα κομμάτι χαρτί,το κρατάς στην τσέπη σου..κάθε φορά που σε ρωτάνε πως είσαι..; τι κάνεις..; βγάζεις βιαστικά το χαρτί  (βλέπεις,δε θέλεις να ξεχάσεις τίποτα) διαβάζεις ό,τι έχεις γράψει με μεγάλα,καθαρά,γράμματα.. στο τέλος χαμογελάς..χαμογελάς γεμάτος χαρά..ανίκητος..ανεπηρέαστος..χωρίς παρελθόν,μόνο με παρόν και μέλλον..

σε θαυμάζω.. αλήθεια..εσένα,που έχεις μάθει απ’έξω τι είναι ευτυχία,που μπορείς να την προβάλεις σε όποιον σε ρωτάει..που βγαίνεις δυνατός στα μάτια μου κάθε μα κάθε φορά που ενδιαφέρθηκα να μάθω τι κάνεις.. και απομένω να σε κοιτάζω να φεύγεις, στητός,γρήγορα βήματα,βιαστικός όπως πάντα..και ζηλεύω ξανά.. 

 την επόμενη φορά θα σε ρωτήσω γιατί,γιατί τρέχεις;  Και τότε θέλω να σκίσεις το χαρτί,να με κοιτάξεις όπως παλιά,να μου πεις ‘για να γίνω ευτυχισμένος..’ .. τότε και μόνο τότε θα ξέρω την αλήθεια σου.. 

κοιτούσα τις φλόγες κι αυτόν τον αέρα μακριά

Δεν άκουσα Πυξ-Λαξ στα 17 μου.
Δεν άκουσα Παύλο Σιδηρόπουλο στα φοιτητικά μου χρόνια.
Ούτε Αλκίνοο Ιωαννίδη, ούτε Ξύλινα Σπαθιά, ούτε Τρύπες.
Ούτε τα μελοποιημένα του Καββαδία. 
Τα αρνήθηκα επιμελώς. 

Πριν 2-3 χρόνια πήγα να ακούσω τον Παύλο Παυλίδη από περιέργεια. 
Δεν πρέπει να έχω ξαναπεί "θέλω να φύγω" σε συναυλία. 
(Η συναυλία των Puressence δεν μετράει. Εκεί απλά αποκοιμήθηκα.)
Όχι ότι δεν μου αρέσει. Με πνίγει.

Χθες ο Παυλίδης βρήκε την χαραμάδα μου και μπήκε. 
Οδηγώντας δυτικά με θέα πέρα από τον Θερμαϊκό, πετάχτηκε αυτό.


   "κοιτούσα τις φλόγες κι αυτόν τον αέρα μακριά"

αυτό που έβλεπα ήταν ήδη τραγούδι.

Σάββατο απόγευμα..

Ο ήλιος δεν σου πάει. Έπρεπε να είσαι μουντό,συννεφιασμένο..

Ο καφές έπρεπε να είναι ζεστός,γεύση ξηρού καρπού,σοκολάτας..

Ο αέρας έπρεπε να είναι κρύος,πολύ κρύος..

Φωτιά,θα έπρεπε να υπάρχει σε μία γωνία φωτιά..

Ελαφρύ φως,σχεδόν γκρι..

Κάθε Σάββατο απόγευμα,όλες τις εποχές,να ήσουν έτσι..

Κάθε Σάββατο απόγευμα στην πράγα..

Σάββατο απόγευμα κανείς δεν μελαγχολεί.. 

Katie Melua

γενική κατηγορία: female voices 
ειδική κατηγορία: η αγαπημένη μου  
πρόταση: πάτα play

κατάρα..

Μπορεί να μην είσαστε πλέον ούτε φίλοι,μπορεί να μην είσαστε πλέον ούτε εραστές,μπορεί να μην υπάρχει τίποτα να θυμίζει ότι ζήσατε. Όμως αν υπάρχει κάτι που έχει μείνει και ίσως είναι χειρότερο από την απογοήτευση είναι η χρήση σου σαν ..μέτρο σύγκρισης. Το μυαλό,το χιούμορ,η επικοινωνία,το σεξ,η μαγεία. Και κάθε φορά που σε ξαναφέρνει στο μυαλό της η λέξη αξεπέραστος ξεπηδά. Και κάθε φορά που γνωρίζει κάποιον  αναπόφευκτα πέφτει στο τρυπάκι του ‘’δεν είναι καλύτερος..’’

Αυτό είναι το πραγματικό σημάδι που αφήνει κάποιος..

Αν δεν έγινες μέτρο σύγκρισης,πέρασες και δεν ακούμπησες..

δεν μαλώνω..

Δεν μπορώ να προσδιορίσω σε ποιά ηλικία ακριβώς άρχισε να μου συμβαίνει. Αν πρέπει να το τοποθετήσω,κάπου μετά τα 28 άρχισε η αλλαγή,χωρίς κάτι ιδιαίτερο να συμβεί εκείνη την εποχή. Φτάνοντας στα 33 και τυχαία αναλογίστηκα από πότε έχω να μαλώσω. Να λογοφέρω άσχημα. Να νευριάσω πέραν του λογικού. Ψάχνοντας να βρω την αιτία σκέφτηκα πολλά. Μεγάλωσες μου είπα,ωρίμασες! και ετοιμάστηκα να σημαιοστολίσω το μυαλό μου σαν να είχα γιορτή. Κάτι μου έλεγε όμως ότι δεν ήταν αυτό. Βλέποντας άλλους τομείς της ζωής μου η ωριμότητα δεν δέσποζε όπως,τουλάχιστον,την φαντάστηκα. Αναλογίστηκα μήπως όλα μου είχαν έρθει βολικά και δεν είχα λόγο ρε αδερφέ να μαλώσω. Μπα. Τις είχα και εγώ τις δυσκολίες μου όπως όλοι τα τελευταία χρόνια. Αδιαφορία; Ούτε αυτό το σενάριο. Τότε; Τι ήταν αυτό που κράτησε τους παλμούς μου κάτω από 90 πέντε σχεδόν συναπτά έτη.  Τι ήταν αυτό που ‘’έλλειψε’’ και η αδρεναλίνη μου κοιμάται του καλού καιρού στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου!  Η απάντηση που στο τέλος φάνηκε η πιο λογική είναι μία.  Σταμάτησα να διεκδικώ.  Ναι,αυτό είναι.  Σταμάτησα να ζητάω,σταμάτησα να απαιτώ,να ζητιανεύω.  Από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Από δουλειά,από οικογενειακή προσοχή,σταμάτησα να διεκδικώ από φίλους περισσότερα από ότι έδιναν,από έρωτες τα ίδια.  Σε κάθε μου πρόταση,ερώτηση,συζήτηση σταματούσα σε αυτό που έδιναν ως απάντηση. Ναι; Ναι.  Όχι; Όχι.  Λογικό,παράλογο,με δικαιολογία ή χωρίς bring it on hun. Ήθελα προσοχή; στοργή; ανάγκη; τον έρωτα μου να γυρίσει πίσω; έναν ρημαδοκαφέ ένα μεσημέρι;   Μία προσπάθεια. Μία απάντηση. Μετά σιωπή. Τίποτα παραπάνω.

Οι λόγοι ή μάλλον ο λόγος που απέκτησα αυτή την συμπεριφορά είναι απλός.

Μία φράση που μου έμεινε στο μυαλό από μια συζήτηση πριν χρόνια και την ανασύρει το υποσυνείδητο σε κάθε περίπτωση που ταιριάζει. 

‘’οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν κατά βάση από μόνοι τους. Είτε κάνεις τα πάντα για να τους κρατήσεις,είτε κάνεις τα πάντα για να τους διώξεις.’’

 Ανάλογα ταιριάζει και στα θέλω  ‘’οι άνθρωποι κάνουν κατά βάση ό,τι θέλουν..’’  οπότε είτε μάλωνα είτε διεκδικούσα είτε φώναζα είτε γκρίνιαζα είτε χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα θα παρέμενε το ίδιο.

Εκεί έγινε η αλλαγή. Το αποτέλεσμα; Όχι αυτό που περιμένεις να διαβάσεις. Φίλους δεν έχασα. Οικογένειακά προβλήματα δεν έχω. Με τη μητέρα μου π.χ η σχέση μας έγινε καλύτερη. Γκόμενοι;  Καλή καρδιά σε όσους δεν ήθελαν να μείνουν. Συνεργάτες; Κυλάει ήρεμα ο εργασιακός καιρός. Ζω με όλους/διασκεδάζω με όλους/χαίρομαι με όλους/ συμπάσχω με όλους και το αντίστροφο αυτοί με εμένα. Ο καθένας τη ζωή του και όλοι μαζί την κοινή μας ζωή.

Και στα σημαντικά;  Τι έγινε στα σημαντικά;  Μίλησα για διεκδίκηση. Κάτι που είναι ένστικτο. Πάλη. Τα θέλω. Ισχυρά όσο τίποτα. Εκεί απλά συζήτησα. Έπραξα. Και όσα έγιναν με χαροποίησαν..και  όσα δεν έγιναν .. ε,δεν πάθαμε και τίποτα..

 Ακούω αυτό..  και σκέφτομαι .. the day that you stop running is the day that you arrive.. και σκέφτομαι..

Σταμάτησα το ‘’τρέξιμο’’.. 

Danielle - από βρέφος... γιαγιά!

Η ζωή περνάει, ο χρόνος είναι αμίλεικτος, όμως το αντιλαμβάνεσαι, μόνο όταν ανατρέχεις πίσω στον χρόνο και συγκρίνεις το χθες με το σήμερα.

Απο βρέφος... γιαγιά!

Μια εκπληκτική δουλειά από σειρά φωτογραφιών, μέλη μιας φιλικής οικογένειας του καλλιτέχνη, στις οποίες έγινε η απαραίτητη επεξεργασία για να μοιάζουν μεταξύ τους. Στην συνέχεια δόθηκε κίνηση, μπήκαν σε "χρονική σειρά" και ιδού το αποτέλεσμα!

Το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών

Είμαι στην Τρίτη Γυμνασίου. Είναι το 1991, μεσάνυχτα αρχές άνοιξης. Όλοι κοιμούνται εκτός άπω μένα.  Καπνίζω Μαρλμπορο μαλακό στο παράθυρο του πατρικού μου σπιτιού. Μες την γλυκιά ζάλη που σου προκαλεί ο καπνός στα δεκαπέντε, κοιτάζω την τηλεόραση που είναι κολλημένη στο MTV. Τότε είναι που θα ακούσω το καλύτερο τραγούδι έβερ.

Μακράν το Unfinished Sympathy από τους Massive Attack και το CD τους με τίτλο Blue Lines είναι το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών. 11 Φεβρουαρίου 1991 είναι η ημερομηνία που κυκλοφόρησε. Μαύρη ηλεκτρονική τριπ-χοπ σόουλ με τη βελούδινη φωνή της Shara Nelson. Διαμάντι.

I know that i've been mad in love before
And how it could be with you
Really hurt me baby, really hurt me baby
How can have a day without a night
You're the book that i have opened
And now i've got to know much more
The curiousness of your potential kiss (?)
Has got my mind and body aching
Really hurt me baby, really hurt me baby
How can you have a day without a night
You're the book that i have opened
And now i've got to know much more
Like a soul without a mind
In a body without a heart
I'm missing every part 

γιατί εδώ και όχι κάπου αλλού;

ένας φίλος με ξύπνησε σήμερα με αυτό το τραγούδι.

πάτα play και θα σου πω.

μέρες τώρα μου χει κολλήσει και προσπαθώ να προσδιορίσω τον χώρο μου. 

"γιατί εδώ και όχι κάπου αλλού;"

να βρω την σύνδεση μου με τον τόπο. 

το σπίτι μου. τον χώρο μου. την γειτονιά μου. την πόλη μου. ας μην το πάω πιο πέρα...

ένα σύνολο κτιρίων και ανθρώπων που συνήθως δεν αποδέχομαι - δεν αναγνωρίζω ως "μου".

όταν ήμουν πιο μικρή θεωρούσα ξεριζωμό μια μετακόμιση. 

ένιωθα ταυτισμένη με το περιβάλλον μου. 

ήθελα να ζω εκεί που ξέρω.

τώρα ζω εκεί που δεν θέλω να ξέρω.

Κυριακή πρωί

Πολύς καιρός πέρασε από την τελευταία φορά που έγραψα σε ηλεκτρονικά τεφτέρια. Πίστευα ότι είχαν ξεχαστεί στο χρονοντούλαπο του Ζουκεμπεργκ. Προφανώς έκανα λάθος. I 've been known to err.... Κάθισα λοιπόν να ξαναγράψω. With a little help from my friends. 

Κάθισα να γράψω. Μια διέξοδος θα μου πεις είναι και αυτή.Και μπορεί να βγει σε καλό.

Κυριακή πρωί. Σε μια wannabe suburbia με έναν μεγαλοπρεπή ήλιο να μας δίνει φιλί ζωής. Κάθισα να γράψω.....

Πάλι αυτή

Σήμερα οδηγώντας κοίταξα στον καθρέφτη και είδα μια κοπέλα που δεν την ξέρω. 

Μου έμοιαζε όσο και μια 4η ξαδέρφη μου. 

Είδα μια σοβαρή με συνοφρυωμένη μουσούδα.

Δεν έφταιγαν τα μαλλιά, ούτε το μακιγιάζ μου. 

Ούτε τα γυαλιά που ξέχασα στο σπίτι και στραβώθηκα από τον ήλιο. 

Ήταν το ύφος λάθος. 

Δεν ήταν η εικόνα, ήταν το βλέμμα. 

Ξέρεις πως είναι να μην αναγνωρίζεις το βλέμμα σου; 

Το φαινόμενο της πεταλούδας

Αν καθίσεις να το σκεφτείς, το που βρίσκεσαι, τι κάνεις, αυτό που είσαι, είναι ένα αποτέλεσμα των αποφάσεων που έχεις πάρει. Και τυχαίων γεγονότων προφανώς, αλλά αυτό δεν το ελέγχεις. Δε χρειάζεται να είναι μεγάλες και σημαντικές αποφάσεις που εξ ορισμού επηρεάζουν, αρκούν απλά πράγματα που τη στιγμή που τα κάνεις δεν έχεις ιδέα που θα οδηγήσουν. Μπορεί να μη μάθεις καν ποτέ τι έχασες ή τι γλίτωσες όταν έστριψες αριστερά ή δεξιά σε ένα σταυροδρόμι, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μπορεί στην επόμενη γωνία να σε περίμενε ο άνθρωπος της ζωής σου, μπορεί να ήταν ο κλέφτης που ήθελε να σε ληστέψει. Και για καλό ή για κακό δε θα το μάθεις ποτέ, γιατί από καπρίτσιο της στιγμής, απλά πήγες από την άλλη. Δεν το λέω αυτό για να κλαίμε για τις χαμένες ευκαιρίες, ούτε να ανακουφιζόμαστε για τις συμφορές που γλιτώσαμε. Ούτε γιατί πρέπει να καθόμαστε να σκεφτόμαστε μια ώρα τι συνέπειες θα έχει το μπλουζάκι που θα φορέσουμε το πρωί στο υπόλοιπο της ζωής μας. Ακριβώς το αντίθετο. Έρχεται μια απόφαση. Ένα δίλημμα. Δεν ξέρεις που θα σε βγάλει. Δεν ξέρεις αν θα σου βγει σε καλό. Ξέρεις μόνο με τα δεδομένα που έχεις τότε αν σου φαίνεται καλή ιδέα. Το κάνεις και βλέπεις τι θα γίνει. Και αν ξέρεις τι θέλεις να πετύχεις, τελικά οι μικρές αποφάσεις δεν έχουν σημασία. Αν το δεις μακροσκοπικά, όσο και να σε βγάλει από το δρόμο σου ένα τυχαίο γεγονός ή μια λάθος εκτίμηση, η επόμενη θα σε επαναφέρει. Η συνισταμένη τους είναι ένα βέλος που όλο και πιο πολύ δείχνει προς το στόχο σου. Η θέληση και η αποφασιστικότητα σου είναι μια δύναμη που στο τέλος νικάει τις περισσότερες αναποδιές. Από την άλλη δε χρειάζεσαι να σκας για το παρελθόν. Ναι μεν μπορεί να έχεις πολλά "τι θα γινόταν αν" στην πλάτη σου, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να ξέρεις. Αυτό που είσαι σήμερα είναι αυτή η συνισταμένη των αποφάσεων και τυχαίων γεγονότων μέχρι εδώ. Αν είσαι ευχαριστημένος με τον εαυτό σου, ήταν σωστές αποφάσεις. Αν όχι, πάλι μπορείς να γυρίσεις το βέλος στο στόχο σου. Φτάνεις να ξέρεις ποιος είναι. 

Το σύμπαν δε συνωμοτεί όταν θέλεις κάτι πολύ. Όταν ξέρεις τι θέλεις, εσύ κάνεις το σύμπαν να δουλεύει για σένα. Κοέλιο, σε έφαγα. 

toujours recommencer...

-Βlog; Έχεις blog;
-Ε, ναι. Είχα δηλαδή.
-Α, δεν μου το είπες ποτέ αυτό.
-Δεν έτυχε.
-Και τι γράφεις εκεί; Για αρχιτεκτονική;
-Όχι.
-Επικαιρότητα;
-Όχι. 
-Ε τι;
-Τίποτα. Άστο.

Αυτός ήταν ένας διάλογος που έγινε σχετικά πρόσφατα και με έβαλε σε σκέψεις. Αφού τις ζάλισα, τις έκανα πέρα και κατέληξα.
Η ουσία είναι αυτό το toujours recommancer που αν δεν μπορείς να βρεις αφορμή/κουράγιο/δύναμη να ξεκινήσεις μόνος σου, έρχονται οι φίλοι σου και ξαναδοκιμάζετε μαζί.
Μια ατάκα στο fb και τσουπ..
Χαίρομαι σαν μικρό παιδί που θα πάει σχολείο με καινούργια κασετίνα και τσάντα Paxos. Θα ξαναδώ τους φίλους μου, θα μιλήσουμε, θα παίξουμε και θα κυλιστούμε στην αυλή (όχι του σχολείου, του blog). 

Δεν υπόσχομαι τίποτα παρά να γράφω ό,τι μου ρχεται.

Η ισχύς εν τη ενώσει

Καλό το Twitter, αλλά λίγο. Καλό το facebok, αλλά πολύ περίεργο. Εμείς οι αρχαίοι bloggers ξέρουμε καλά ότι το blogging δε θα είναι ποτέ πια το ίδιο, αλλά δεν παύει να μας λείπει. Και μπορεί να έχουμε σταματήσει να γράφουμε επειδή από τη μία δε μπορείς να πάρεις το μυαλό σου από αυτά που συμβαίνουν γύρω σου, αλλά από την άλλη δε θες να γράφεις και συνέχεια για προβλήματα. Και το χειρότερο, αν πας να γράψεις κάτι άλλο, νιώθεις ένοχος. Είχα μέρες στο μυαλό μου να κάνω ένα καινούριο blog, να μην έχει σχέση με τα παλιά μου, να ξεκινήσω από το μηδέν χωρίς σκοπό και χωρίς σχέση με το παρελθόν, αλλά κωλυσιεργούσα και καλά ότι έψαχνα όνομα. Αρκούσε όμως τελικά ένα σχόλιο στο facebook και η ιδέα απέκτησε άλλη δυναμική. Με τρεις παλιούς συνμπλόγκερς και μια δυνατή καινούρια μεταγραφή, ξεκινάμε με την πρώτη ανάρτηση, το blog γυμνό, με το πρώτο template που βρήκα μπροστά μου, χωρίς κοινό, χωρίς θέμα, αλλά όπως φαίνεται με όρεξη και θα δούμε που θα καταλήξει αυτό. Καλή αρχή!