Τρέχω

 

Έχει δύο μήνες τώρα που ξεκίνησα να τρέχω.

Κυριολεκτικά.

Είναι της μόδας άλλωστε.

Το νέο μαύρο.

Όποτε έχω μια ώρα διαθέσιμη, πηγαίνω στο ρέμα ανάμεσα Πυλαία και Τούμπα.

Και Τρέχω.

Μυρωδιές καθαρές και πρόσωπα ανάκατα.

Γέροι με εμφράγματα, νέοι με ακουστικά, παιδιά με ποδήλατά, κοπέλες με σκυλάκια, νοικοκυρές σε απόγνωση..

Όλοι μοιάζουν να τρέχουν για να ξεφύγουν από κάτι. 

Ίσως είναι μια εύκολη λύση για να ξεφύγεις από τη μιζέρια.

Ίσως σου ξαναφέρνει παιδικές μνήμες.

Ίσως είναι απλά διασκεδαστικό και τζάμπα!

Ποιος ξέρει;

Ποιον τον ενδιαφέρει να μάθει;!

Δεν ξέρω αν η κρίση μας ρίξει στα απλά και βασικά.

Στην τελική όμως αυτά αξίζουν...

 

μου..

Ήταν μικρός. Του έπαιρναν τα παιχνίδια του όμως. Τι και αν ήταν σπασμένα; Τι και αν δεν έπαιζε μαζί τους; Ήταν δικά ΤΟΥ. Τσίριζε,φώναζε,έκλαιγε!

 Το μαθαίνεις νωρίς το μου. Ειδικά όταν είσαι παιδί όλα είναι μου. Και μεγαλώνεις. Και μαθαίνεις ότι εκτός από το μου υπάρχει και το σου..και το του..   

βαθιά μέσα του όμως εύχεται όλα να ήταν μου. Το κτητικό. Το απαιτητικό. Μου. Δικό μου. Εσαεί. 

who can blame you.. 

assorti με τη βροχή

Ένας καθηγητής στο πανεπιστήμιο που μας έκανε ιστορία της τέχνης έλεγε πως "ζούμε για ένα assorti". 
Αυτό πάει γάντι με τη βροχερή μέρα.

Δέσποινα Μονοπυρήνωση

Toν Φεβρουάριο του 2006 είχα μπει στο νοσοκομείο με λοιμώδη μονοπυρήνωση. 

Βαρύ περιστατικό από πολλές απόψεις. Στο Λοιμωδών λοιπόν ήμουν στο ίδιο δωμάτιο με μια κοπελίτσα 18 χρονών, την Δέσποινα. Η Δέσποινα μόλις είχε τελειώσει το σχολείο και βρέθηκε κι αυτή τάβλα με όλα αυτά τα ενοχλητικά συμπτώματα που για κανένα 2μηνο σε κρεβατώνουν και για άλλο ένα 4μηνο σε έχουν σε καραντίνα. 

Η Δέσποινα ήταν η όαση των ημερών εκείνων. Ένα όμορφο και χαρούμενο παιδί, ζωντανό και τσαχπίνικο που με είχε στα όπα-όπα και το χαιρόταν κιόλας. 

Μια μέρα με είδε συννεφιασμένη και μου είπε κάτι που αρχικά με αιφνιδίασε αλλά που δεν θα το ξεχάσω ποτέ όπως φαίνεται. 

"Μην χαλιέσαι...Ζήσε τη ζωή σου" 

πρώτη σκέψη: Το νιάνιαρο μου πε να ζήσω τη ζωή μου! Άκου! Τι ξέρει αυτό; Γιατί τι ζω; Τη ζωή άλλου; κλπ κλπ

δεύτερη σκέψη: Αχ Δεσποινάκι στα 30 να σε δω τι θα λες.. καλό ακούγεται τώρα...

Της χαμογέλασα, είπε κι αυτή κάτι ακόμα του τύπου "τυχερή, να ήμουν εγώ στη θέση σου" και έκλεισε το θέμα.

Γιάναμε. 

Πέρασε καιρός. 

Μιλήσαμε 5-6 φορές στο τηλέφωνο, μου έλεγε τα τρελά της όλο γέλιο και νάζι παιδικό και πότε πότε μου έστελνε χαμογελαστά φατσάκια στο κινητό. Μετά χαθήκαμε.  

Κάτι θλιμμένες μέρες την σκέφτομαι. Κι αυτήν και το "ζήσε τη ζωή σου". 
Τελευταία χρειάστηκε να το πω κι εγώ κάπου.
Την έχω ακόμα στο κινητό. Δέσποινα Μονοπυρήνωση.

γιατί τρέχεις..;

Η ζωή σου χρωματιστή..περασμένη με τα χαρούμενα χρώματα,της ευτυχίας,της χαράς,της άνεσης,της ομορφιάς..βερνικωμένη και γυαλισμένη από όλες τις πλευρές της..

Προσπαθείς να την περιγράψεις..Τα γράφεις σε ένα κομμάτι χαρτί,το κρατάς στην τσέπη σου..κάθε φορά που σε ρωτάνε πως είσαι..; τι κάνεις..; βγάζεις βιαστικά το χαρτί  (βλέπεις,δε θέλεις να ξεχάσεις τίποτα) διαβάζεις ό,τι έχεις γράψει με μεγάλα,καθαρά,γράμματα.. στο τέλος χαμογελάς..χαμογελάς γεμάτος χαρά..ανίκητος..ανεπηρέαστος..χωρίς παρελθόν,μόνο με παρόν και μέλλον..

σε θαυμάζω.. αλήθεια..εσένα,που έχεις μάθει απ’έξω τι είναι ευτυχία,που μπορείς να την προβάλεις σε όποιον σε ρωτάει..που βγαίνεις δυνατός στα μάτια μου κάθε μα κάθε φορά που ενδιαφέρθηκα να μάθω τι κάνεις.. και απομένω να σε κοιτάζω να φεύγεις, στητός,γρήγορα βήματα,βιαστικός όπως πάντα..και ζηλεύω ξανά.. 

 την επόμενη φορά θα σε ρωτήσω γιατί,γιατί τρέχεις;  Και τότε θέλω να σκίσεις το χαρτί,να με κοιτάξεις όπως παλιά,να μου πεις ‘για να γίνω ευτυχισμένος..’ .. τότε και μόνο τότε θα ξέρω την αλήθεια σου.. 

κοιτούσα τις φλόγες κι αυτόν τον αέρα μακριά

Δεν άκουσα Πυξ-Λαξ στα 17 μου.
Δεν άκουσα Παύλο Σιδηρόπουλο στα φοιτητικά μου χρόνια.
Ούτε Αλκίνοο Ιωαννίδη, ούτε Ξύλινα Σπαθιά, ούτε Τρύπες.
Ούτε τα μελοποιημένα του Καββαδία. 
Τα αρνήθηκα επιμελώς. 

Πριν 2-3 χρόνια πήγα να ακούσω τον Παύλο Παυλίδη από περιέργεια. 
Δεν πρέπει να έχω ξαναπεί "θέλω να φύγω" σε συναυλία. 
(Η συναυλία των Puressence δεν μετράει. Εκεί απλά αποκοιμήθηκα.)
Όχι ότι δεν μου αρέσει. Με πνίγει.

Χθες ο Παυλίδης βρήκε την χαραμάδα μου και μπήκε. 
Οδηγώντας δυτικά με θέα πέρα από τον Θερμαϊκό, πετάχτηκε αυτό.


   "κοιτούσα τις φλόγες κι αυτόν τον αέρα μακριά"

αυτό που έβλεπα ήταν ήδη τραγούδι.

Σάββατο απόγευμα..

Ο ήλιος δεν σου πάει. Έπρεπε να είσαι μουντό,συννεφιασμένο..

Ο καφές έπρεπε να είναι ζεστός,γεύση ξηρού καρπού,σοκολάτας..

Ο αέρας έπρεπε να είναι κρύος,πολύ κρύος..

Φωτιά,θα έπρεπε να υπάρχει σε μία γωνία φωτιά..

Ελαφρύ φως,σχεδόν γκρι..

Κάθε Σάββατο απόγευμα,όλες τις εποχές,να ήσουν έτσι..

Κάθε Σάββατο απόγευμα στην πράγα..

Σάββατο απόγευμα κανείς δεν μελαγχολεί..