δεν μαλώνω..

Δεν μπορώ να προσδιορίσω σε ποιά ηλικία ακριβώς άρχισε να μου συμβαίνει. Αν πρέπει να το τοποθετήσω,κάπου μετά τα 28 άρχισε η αλλαγή,χωρίς κάτι ιδιαίτερο να συμβεί εκείνη την εποχή. Φτάνοντας στα 33 και τυχαία αναλογίστηκα από πότε έχω να μαλώσω. Να λογοφέρω άσχημα. Να νευριάσω πέραν του λογικού. Ψάχνοντας να βρω την αιτία σκέφτηκα πολλά. Μεγάλωσες μου είπα,ωρίμασες! και ετοιμάστηκα να σημαιοστολίσω το μυαλό μου σαν να είχα γιορτή. Κάτι μου έλεγε όμως ότι δεν ήταν αυτό. Βλέποντας άλλους τομείς της ζωής μου η ωριμότητα δεν δέσποζε όπως,τουλάχιστον,την φαντάστηκα. Αναλογίστηκα μήπως όλα μου είχαν έρθει βολικά και δεν είχα λόγο ρε αδερφέ να μαλώσω. Μπα. Τις είχα και εγώ τις δυσκολίες μου όπως όλοι τα τελευταία χρόνια. Αδιαφορία; Ούτε αυτό το σενάριο. Τότε; Τι ήταν αυτό που κράτησε τους παλμούς μου κάτω από 90 πέντε σχεδόν συναπτά έτη.  Τι ήταν αυτό που ‘’έλλειψε’’ και η αδρεναλίνη μου κοιμάται του καλού καιρού στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου!  Η απάντηση που στο τέλος φάνηκε η πιο λογική είναι μία.  Σταμάτησα να διεκδικώ.  Ναι,αυτό είναι.  Σταμάτησα να ζητάω,σταμάτησα να απαιτώ,να ζητιανεύω.  Από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Από δουλειά,από οικογενειακή προσοχή,σταμάτησα να διεκδικώ από φίλους περισσότερα από ότι έδιναν,από έρωτες τα ίδια.  Σε κάθε μου πρόταση,ερώτηση,συζήτηση σταματούσα σε αυτό που έδιναν ως απάντηση. Ναι; Ναι.  Όχι; Όχι.  Λογικό,παράλογο,με δικαιολογία ή χωρίς bring it on hun. Ήθελα προσοχή; στοργή; ανάγκη; τον έρωτα μου να γυρίσει πίσω; έναν ρημαδοκαφέ ένα μεσημέρι;   Μία προσπάθεια. Μία απάντηση. Μετά σιωπή. Τίποτα παραπάνω.

Οι λόγοι ή μάλλον ο λόγος που απέκτησα αυτή την συμπεριφορά είναι απλός.

Μία φράση που μου έμεινε στο μυαλό από μια συζήτηση πριν χρόνια και την ανασύρει το υποσυνείδητο σε κάθε περίπτωση που ταιριάζει. 

‘’οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν κατά βάση από μόνοι τους. Είτε κάνεις τα πάντα για να τους κρατήσεις,είτε κάνεις τα πάντα για να τους διώξεις.’’

 Ανάλογα ταιριάζει και στα θέλω  ‘’οι άνθρωποι κάνουν κατά βάση ό,τι θέλουν..’’  οπότε είτε μάλωνα είτε διεκδικούσα είτε φώναζα είτε γκρίνιαζα είτε χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα θα παρέμενε το ίδιο.

Εκεί έγινε η αλλαγή. Το αποτέλεσμα; Όχι αυτό που περιμένεις να διαβάσεις. Φίλους δεν έχασα. Οικογένειακά προβλήματα δεν έχω. Με τη μητέρα μου π.χ η σχέση μας έγινε καλύτερη. Γκόμενοι;  Καλή καρδιά σε όσους δεν ήθελαν να μείνουν. Συνεργάτες; Κυλάει ήρεμα ο εργασιακός καιρός. Ζω με όλους/διασκεδάζω με όλους/χαίρομαι με όλους/ συμπάσχω με όλους και το αντίστροφο αυτοί με εμένα. Ο καθένας τη ζωή του και όλοι μαζί την κοινή μας ζωή.

Και στα σημαντικά;  Τι έγινε στα σημαντικά;  Μίλησα για διεκδίκηση. Κάτι που είναι ένστικτο. Πάλη. Τα θέλω. Ισχυρά όσο τίποτα. Εκεί απλά συζήτησα. Έπραξα. Και όσα έγιναν με χαροποίησαν..και  όσα δεν έγιναν .. ε,δεν πάθαμε και τίποτα..

 Ακούω αυτό..  και σκέφτομαι .. the day that you stop running is the day that you arrive.. και σκέφτομαι..

Σταμάτησα το ‘’τρέξιμο’’..