πάτα play και θα σου πω.
μέρες τώρα μου χει κολλήσει και προσπαθώ να προσδιορίσω τον χώρο μου.
"γιατί εδώ και όχι κάπου αλλού;"
να βρω την σύνδεση μου με τον τόπο.
το σπίτι μου. τον χώρο μου. την γειτονιά μου. την πόλη μου. ας μην το πάω πιο πέρα...
ένα σύνολο κτιρίων και ανθρώπων που συνήθως δεν αποδέχομαι - δεν αναγνωρίζω ως "μου".
όταν ήμουν πιο μικρή θεωρούσα ξεριζωμό μια μετακόμιση.
ένιωθα ταυτισμένη με το περιβάλλον μου.
ήθελα να ζω εκεί που ξέρω.
τώρα ζω εκεί που δεν θέλω να ξέρω.
Εγώ πάντα έβρισκα τρόπο να νιώθω άνετα εκεί που τύχαινε να βρίσκομαι. Δεν ξέρω γιατί και πως, αλλά μάλλον χρειάζεσαι πολύ λιγότερα πράγματα από ότι νομίζεις. Κάποια βάση, κάποιο σημείο αναφοράς. Θυμάμαι ακόμη την πρώτη μέρα στο στρατό. Μετά τον αποπροσανατολισμό της μέρας, ένιωσα σπίτι το κρεβάτι που μου έδωσαν, μόλις τακτοποίησα τις τσάντες. Ακόμη και τώρα που ζω και πάλι ψιλοτσιγκάνικα, και ενώ έχω σαφώς προσδιορισμένο με τρία ορόσημα το σπίτι μου, δεν έχω πρόβλημα να νιώσω ένα χώρο δικό μου. Υποθέτω είναι σωστό αυτό που λένε: Σπίτι είναι εκεί που φορτίζεις το κινητό σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν σου φταίει το που βρίσκεσαι αλλά το με ποιον βρίσκεσαι.
ΑπάντησηΔιαγραφή